Af óljóðum ...

Óljóð nr.13 (orðsending til píslarinnar)

 

 

Ertu full af sjálfsvorkun væna og buguð af sorg ?
Langar að væla sem mest og bera á torg,
alla ógæfu þína frá A til Ö ?
Þá get ég þér sagt að hæglega séum við tvö.

 

Mín gæfa er gránuð í vöngum og Satani seld,
svívirt sem Jóhanna af Örk og varpað á eld.
Ég haltra á öðrum fæti og hinn skorinn af,
það hjálpar sama sem ekkert að ganga við staf.

 

Þú ert fjarri því að vera glötuð miðað við mig,
miðaðu aftur og upplifðu fallegu þig.

 

Seint telst ég heppinn því syng ég í rökkrinu óð,
til sorgarnátta og skrifa þér örlítið ljóð.
Þó dimmi yfir dögunum þínum þá hugga skalt þig,
við þá döpru staðreynd að harðara lífið lék mig.

 

Taktu upp það sem þú misstir og þrammaðu veg,
huggaðu þig við að vera í það minnsta ekki ég.

 

Líður þér stundum sem klausu í krumpaðri bók,
sem klaufi hefur skrifað, tafli sem misst hefur hrók ?
Trúðu mér þegar ég segi ég sé þína kvöl,
ég setið hef líka í ræsinu og átt enga völ.

 

Taktu þig saman í smettinu dásamleg,
sjáðu þó hversu er dýrðlegt að vera ekki ég.

Enn af Lalla frænda ...

Þá enn af Lalla frænda en hann sendi inn lag sitt

 

Talað við Agnesi

 

 

Hér í spilara síðunnar til hægri.

Sæll/Sæll

Sæll/Sæll

 

 

Brennimerktur með bruna í þöndum æðum,
það brakar í hans útúrtuggnu fræðum.
Les fátt sem ekkert veit þó afar mikið,
í æði sýgur hrímhvítt sementsrykið,
af og til og sekkur svo í sukkið.
Af sælu hrópar tekur síðan trukkið.

 

Hann hefur sveiflast hringinn þúsund sinnum,
svaðalegri en allt í manna minnum.
Sem snýttur út úr nös á nettum skratta,
nær þó sjaldnast eigið rugl að fatta.
Hrynur oftast nær til botns og blótar,
bokkunni og einn í engu rótar.

 

Fáu hefur eirt samt áfram gengið,
í samræmi við það svo lítið fengið.
Gengið lífsins slóða einn og gramur,
menn giska á hann verði aldrei samur.
Eftir túrana upp á topp og aftur niður,
í trássi við hann aldrei fengist friður.

 

Sumum aldrei gefst að sönnu gæfa,

sama hversu lífsins gang þeir æfa.

Ógrátin tár

Ógrátin tár

Sviti sem vætlar um vanillubrá,
verður að sviða í augum.
Sætur og sefandi andadráttur,
samfarir fullar af draugum.

 

Koss sem er svikinn svífur að,
sækir svo kitlandi í nára.
Við sækjum elskan á ófært vað,
ennþá ógrátinna tára.

 

Við fundumst í myrkrinu fálát og hljóð,
í funheitum hvatanna straumum.
Ortum í óminni lævíst ljóð,
lifðum í taktföstum draumum.

 

Trúðum á tvennt í blindni og blý,
bundum við hvors annars fætur.
Svifum til himins og héldum fast í,
húmdökkar óræðar nætur.

 

Víst lifðum við lífi í stöðugri vá,
lutum þeim öflum er granda.
Þreyttumst svo seint í þeirri þrá,
sem þræðir um vegina vanda.

 

Það var svo gefið að eitthvað var að,
eymdin tók stjórntauma yfir.
Þó myrkur inn leki í ljóssins stað,
þá er það birtan sem lifir.

 

Ég kveðju vill kasta í ljóði til þín,
sem kvaddir og áfram hélst veginn.
Því ég veit svo vel að þín gæfa dvín,
og veltur þar hinumegin.

 

Ef sérðu í rökkrinu sýn af mér,
saman um duft og lifandi gínur.
Umvafin vofunum sendi ég þér,
þessar voluðu línur.

 

Því ég veit að þú ein í þverrandi sátt,
átt þjáning og samskonar sár.
Og þitt hjarta enn hýsir bugað og flátt,
hryggð og ógrátin tár.

Á haugum

Á haugum

 

 

Þá grufla ég áfram í tímans gráa haug,
gullin mín þar liggja hér og þar.
Finnst ég sjái grilla í gamlan draug,
óglöggt man þó hvernig, hvort og hvar.

 

Ég snýst í hringi í kringum þar og hér,
hendi illa reiður oft á flestu.
Þarna sé ég slitna mynd af þér,
þér sem gafst mér árin týndu og bestu.

 

Það leynist margt í sorpinu nú sé,
þó sé það frekar leiðingjarnt að leita.
Að því góða er tíminn lét í té,
og minningana tré með því að skreyta.

 

Í raun það stoðar lítið um að þrátta,
það er ei margt sem annars er til boða.
Og kannski með því betur mig ég átta,
hvernig mér tekst öllu að stefna í voða.

 

Svo ef þig vantar mig í heimsókn væna,
þá veistu hvar þú auman finnur mig.
Á minninganna haug hvar ég skal mæna,
á allt sem kveikir minningar um þig.

Júdas (fyrir bakþankana)

Júdas (fyrir bakþankana)

 

Þú hélst mig vera gull en sjálfur var ég silfur,

svikull eins og glampinn sem skín í augum mér.

Yfirborð mitt kært en í höfði mínu kylfur

kaldlyndis sem rætur á í hjartanu á mér.

 

Svo ég lagði lúmskur net mín í myrkan sjó 

og meinti góðan afla í eigin vasa.

Fannst af kærleik, von og trú komið meira en nóg,

hinn kæri skyldi í hvelli þjást og hrasa.

 

Veröldin er köld og lífið jafnan hverfult,

ég kýs mér eigin leiðir þar sem heiðurinn er minn.

Í mínu ríki er aðeins einn sem ræður,

þó rói ég í einsemd og feli spegilinn.

 

Og á meðan ég tel silfur mitt í sælu,

mun spámaðurinn leiddur í prísundina inn.

Og ég brosi og ég hlæ í hamingju minni,

en hef ekki hugmynd um að gálginn sé minn.

 

 

Hughrif í Júní

Hughrif í Júní

 

Draugabær, flækja hugsana minna.
Niðurhal af fúlustu angist.
Margrætt net fangar fætur mína.
Hér virðist ég fastur, negldur á kross vanans.
Get samt farið í allar áttir,
eins og ljósgeislinn,
úr vasaljósinu.
Áhaldið í hendi mér.

 

Fúafen, draumarnir löngu farnir.
Upphala gömlum gerðum,
í firrtri von um úrlausn.
Skilgreining geðveikinnar.
Endurtekningin sem leiðir
ætíð til þess sama.
Svo glögglega viðeigandi
að það tekur því ekki að tala meira um það.

 

Sorgin hefur bugað þennan trúð.
Í það minnsta á degi sem þessum.
Á degi sem inniheldur stillu sem ég læt mér nægja.
Ég á hér heima,
bý mér ból meðal þögulla vitna.
Tel mér ekki til tekna
þessa stöku tilburði
til upphafningar og mikilmennsku.

MOLDARBARN

 

Moldarbarn

 

 

Ég er fæddur í myrkri og held ég sé holunnar barn,
hálfur er gerður úr moldu og restin úr hálmi.
Haldreipi tilveru minnar er takmarkið sjálft,
um að tvístrast ekki í eindir undir hulinshjálmi.
Og halda fast í reipið, feta mig hærra,
upp í frelsið og gera líf mítt stærra.

 

Ég hef trúað að aldrei ég verði verkunum meiri,
þó eru verk mín að mestu grafin og gleymd.
Það virðist vera að ástin sé verkunum ofar,
sé verkuð fremur í tímans stóru geymd.
Ég reyni að sjá í dögum verka villu,
vera til friðs og skreyta mína hillu.

 

Mér finnst vandi að sjá gegnum rimlanna röðul á stundum,
reyni að eigja skímu myrkrinu í.
Pírandi augun og pota í það sem ei hreyfist,
pæli í engu og sumu og öllu því.
Þrái að þroskast mega á lífsins vegum,
það murrar í huganum ólundarlega tregum.

 

Já ég er fæddur af moldu og því er ég moldarbarn,
ég móki í holunni einn og held á mér hlýju.
Kanna hvort von sé á góðum og glæði minn eld,
gæfan hún hjaðnar svo vaxið hún megi að nýju.
Víst er að sú blessun er svikul og stál mun sverfa,
og svo mun ég aftur til minnar moldar hverfa.

Hvurn sinn fingur

Hvurn sinn fingur

Við verðum til sem brum á lífsins tréi,
tvístrumst svo í óteljandi áttir.
Reynum saman reynslunni að safna,
sem rennur inn um óteljandi gáttir.
Hafa og gera gott og illu hafna.

 

Lifið er bara leikur,
lifðu og vertu keikur.

 

Við stöndum jafnvel strauminn upp í hné,
stútfull af okkur sjálfum, okkar mætti.
Oftast nær þó skrattinn nema skammt,
og skelfir okkur hvert með sínum hætti.
Er mætir ólán lífsins lúmskt og rammt.

 

Lífið sjálft sig lofar,
ólani öllu ofar.

 

Gott er að hafa Guð í lífí sínu.

Þá gerast undrahlutir sér og sjálfir.
Og það þó hvergi komum við þar að,
þroskast hlutir í heilt sem voru hálfir.
Lífsins skrifast ljóðrænt fagurt blað.

 

Um sjálft sig lífið syngur,
sverfist um hvurn sinn fingur.

 

Þú ert sjaldnast einn í köldu amsturs stríði,
ef eirir þú þeim sem þér vilja vel.
Þér stendur æ til stuðnings englaher,
með opinn faðm og vináttunnar þel.
Sem vilja vera í lífinu hjá þér.

 

Lífið til láns er fallið,
ljúft er gæfukallið.

 

Tannrótarbólgublús (texti)

TANNRÓTARBÓLGUBLÚS

 

Þitt vatnskennda höfuð er veruleikafirrt,

eymdin hefur fyrir löngu örlög þin birt.

Sjúklega sexý í augunum á þér

en sjarmi þinn er ekki stærri en krumpað krækiber.

 

Þú hrörlega hræ af manni,

ert sjúkur með sanni.

 

Þú dansar á línunni aleinn og sér,

á lífið þú herjar með óvígan her.

Þegar gríman er fallinn þá ertu ekki neitt,

getur ekkert aðhafst og þar með engu breytt.

 

Þú vonlausa tilfelli af fír,

ert í röngum gír.

 

Þú sekkur eins og svikari í eigið lygafen

og líklega ertu fæddur með kolvitlaus gen.

Grefur þína gröf við eigið heimahlað.

Það er svo augljóslega eitthvað mikið að.

 

Þú týpíska tilfelli um tjón

ert leiðindaflón.

 

Hvað er svo til ráða þegar allt er farið hjá

og ekki nokkur hræða til að stóla á ?

Þú einn mátt þá húka í þinni skreyttu skel,

í einveru tærist og hverfur í hel.

 

Sex fetum neðar þá býrð

og ei aftur snýrð.