Sæll/Sæll

Sæll/Sæll

 

 

Brennimerktur með bruna í þöndum æðum,
það brakar í hans útúrtuggnu fræðum.
Les fátt sem ekkert veit þó afar mikið,
í æði sýgur hrímhvítt sementsrykið,
af og til og sekkur svo í sukkið.
Af sælu hrópar tekur síðan trukkið.

 

Hann hefur sveiflast hringinn þúsund sinnum,
svaðalegri en allt í manna minnum.
Sem snýttur út úr nös á nettum skratta,
nær þó sjaldnast eigið rugl að fatta.
Hrynur oftast nær til botns og blótar,
bokkunni og einn í engu rótar.

 

Fáu hefur eirt samt áfram gengið,
í samræmi við það svo lítið fengið.
Gengið lífsins slóða einn og gramur,
menn giska á hann verði aldrei samur.
Eftir túrana upp á topp og aftur niður,
í trássi við hann aldrei fengist friður.

 

Sumum aldrei gefst að sönnu gæfa,

sama hversu lífsins gang þeir æfa.