Driftwood, poetry and glass. Myndklippa úr heimildarmynd

Við strönd á Reykjanesi datt mér í hug að fallegt væri ef fleiri ljóðskáld sameinuðust um útgáfu ljóða á rekavið sem fleyta myndi út til hafs. Glerið speglaðist í haffletinum þar sem ég gekk um og myndaði glerinnsetningar á staðum, það var fullkomið logn og heiðríkja og þetta verkefni virtist í mínum huga óumflýjanlegt. Ég hef síðan unnið að þessu litla verkefni og hér er lítil klippa af þessu. Vonast til að fullklára þetta innan mánaðar. Vantar eitt til tvö skáld í þetta, svo ef einhver lúrir á litlu skáldi látið mig vita. Njótið vel. Í klippunni flytur ljóðskáldið Brynjar Jóhannsson eitt ljóða sinna.

 

Fleygir skotar

"Betra er að kveikja litla ljóstýru en bölva myrkrinu."

- Skoskt máltæki

 

Fleyg orð

Stundum verður tilveran svo eindæma þurrkuntuleg og gráleit og einhæf. Þá má minnast orða Dags heitins snillings Sigurðssonar... 

"Veitið lífi inn í skynsemi yðar, svo að skynsemi yðar verði lifandi."

 - Dagur Sigurðsson

Um pólverja, tyrki og leiðinlega gestgjafa

Ég hef eftir all skamman tíma hérlendis eftir langa dvöl í Danmörku tekið eftir því að tala Pólverja hérlendis hefur aukist til muna (bara svona ef enginn skildi hafa tekið eftir því). Ku þetta vera vegna opinnar vinnulöggjafar, og að sjálfsögðu uppblásins atvinnulífs almennt, þar sem vantar fólk til starfa út um allt nánast.

 Ég get ekki betur séð en að rammarnir löglega séð séu æði víðir og ekkert nema gott um það að segja. Þegar ég fluttist erlendis fyrir tólf árum síðan sá maður helst pólverja í sjónvarpi og þá aðallega Lech Walesa hinn víðfræga. Stundum villtust líka skip inn til Hafnarfjarðar, þar sem ég ólst upp, fyllt pólskum sæförum. Þá voru keyptar skrýtnar sígarettur og ódýr vodki af forvitnum bæjarbúanum með skrýtinni skrift utan á.

Annað hafði fólk eiginlega ekki af pólverjum að segja. Nú telja þeir eftir minni bestu vitund tuttugu og fimm þúsund eða svo hérlendis.

Pólverjar eru eftir því sem ég hef kynnst af þeim heiðvirt og vinnusamt fólk. Í þeim hópi eru þó inn á milli verr heppnaðir einstaklingar en þannig er það með allar þjóðir. Flestir þeirra pólverja sem hafa villst hingað upp á skerið eru í atvinnu og pluma sig eftir því sem ég best veit með prýði. Það er því dálítið pirrandi að heyra að farið sé að bera talsvert á kynþáttafordómum í þeirra garð. Það virðist sem mörgum landanum standi á einhvern hátt ógn af tilvist þeirra. Við hvað er fólk hrætt ?

Danir gengu í gegnum stóra uppsveiflu ekki alllöngu eftir seinni heimsstyrjöldina. Iðnaður blómstraði, landbúnaður plumaði sig vel og alls staðar vantaði fólk í störf. Danir tóku á það ráð að hella góðum slatta af tyrkjum inn á markaðinn. Tyrkir voru í þá daga (og eru kannski enn) líkir pólverjunum; þakklátir vinnu og voru tilbúnir til þess að leggja mikið á sig. Daninn græddi á tá og fingri og tyrkinn hló með; alveg þangað til uppsveiflan stoppaði og hlutirnir fóru að standa meira í stað. Eftir fleiri ára búsetu upplifðu margir tyrkir að nú væri partíið búið. Síðan þá hefur daninn hagað sér eins og úrillur gestgjafi sem drakk of mikið í veislunni, er orðinn frávita og vill henda öllum út, skítur yfir gjafirnar sem gestirnir tóku með og þykist ekki kannast við þá. Þessi leiðindaveisla er ennþá í gangi þarna úti og gestgjafinn er ekki bara úrillur heldur orðinn snargeðveikur en fæstir komast neitt. Fólkið hefur verið of lengi í veislunni og er búið að missa tengslin við átthagana.

Þaðan sem ég kem hagar gestgjafinn sér ekki svona. Sérstaklega þegar veislan er sameiginleg og allir hafa lagt eitthvað til veisluhaldanna.

Það veldur mér áhyggjum að þessara leiðindaeinkenna er þegar farið að kenna í íslensku þjóðarsálinni. OG ÞAÐ ÞEGAR VEISLAN Á AÐ STANDA HÆST.

Hvað finnst ykkur ?

 

Samóma - Glerinnsetningar til skammtíma og langtíma í íslenska náttúru

Ég er sem fleiri heltekinn af íslenskri náttúru í allri sinni hrikaleik og dýrð. Ég hef um skeið gert mér sérstakt ómak við  að njóta hennar eftir því sem tími gefst til, leikið mér með glerið mitt og bara lifað.

Myndin hér er sú fyrsta í verkefni sem stuðlar að því að sameina glerlist mína íslenskri náttúru. Vona að þeir sem kíkja njóti vel.

(Sökum samanþjöppunar á gæðum til að geta hent þessu upp hér, mæli ég með því að láta það eiga sig, að stækka myndbandið upp í fulla skjásýn.)

Tónlistin er af litlum geisladisk sem ég vann að hluta til í samvinnu við sellóleikara nokkurn, Cosmo D, búsettan í New York. Diskur þessi náði þeirri frægð að prýða vefverslun Smekkleysu á sínum tíma en hefur annars bara yljað vinum og kunningjum um eyrnasnepla.

UM ÚTSTROKUN EGÓSINS

T E Y G A Ð U

SAMVERUNA

MÍGÐU EGÓINU

BLAÐBERABLÚS

Á meðan löghlýðnir borgarar bæla

þjóhnöppum í beðla

læðist dularfulli blaðberinn

kattfimum fótum

um hverfið

og læðir mogganum

innum lúgurnar

Sjálfhverft blogg

Mér virðist sem skipta megi bloggum fólks í bloggheimum í þrjá flokka; sjálfhverf blogg, málefnaleg blogg og svo sjálfhverf og málefnaleg blogg. Þetta blogg er sjálfhverft.

Ljóðið hér fyrir neðan er skrifað fallegt sumar í Grikklandi fyrir nokkrum árum síðan. Njótið vel...

Draumur í hita #3

Andadráttur þinn svæfandi vindur í eyra mér.

Hár þitt freyðandi öldur á vanga mínum.

Ég sekk til botns í þér.

Ég heyri þig syngja niður í djúpið.

Lyktin af þér sölt eins og sjórinn sem þú elskar.

Grænblátt haf sem við elskuðumst í.

Í skauti sólbarinna fjalla.

Ást full af sumri og hlátrinum frá þér.

Ást full af sumri og ljósbláu lífi.

Ást full af þér.

Dreymandi eðla á hvítum vegg.

Hálfur máni við fjallsins egg.

Augu þín vitar í myrkrinu.

Návist þín vakandi draumur í hjarta mér.

Ég sekk til botns í þér.

Ég heyri þig syngja niður í djúpið.

Þórbergur drukknaði ekki...

Þórbergur Þórðarson, sá mæti maður (blessuð sé hans minning) skrifar í bók sinni Ofvitanum um margan djúpan dalinn. Þar á meðal um sjálfsmorðstilraun sem aldrei varð útfærð, þó svo hann væri nærri því búinn að gera alvöru úr því að drekkja sér. Skömmu seinna í sögunni skrifar hann um afar sérkennilegan atburð, þar sem kunningi hans dúkkar skyndilega upp í litlu kytrunni hans og bjargar honum úr volæðinu mikla. Afleiðingar þessarar óvænta fundar leiddu til eins mesta sæluskeiðs í lífi rithöfundarins í húsi Unu. Sjálfur skrifar Þórbergur um dul þessarar atburðar, enda full ástæða til. Aldrei komst hann þó til botns í því hvernig hefði staðið á því að þessi fjarkunningi hans hefði lagt leið sína hjá, einmitt þegar neyðin var einna stærst í lífi Þórbergs.

Það er unun að lesa þetta. Nú beiti ég fyrir mig klysju vörutorgsbrúðukallsins og spyr, "hver kannast ekki við það"? Það er óumflýjanleg staðreynd að flestir, ef þeir skoða það gaumgæfilega, hafa upplifað eitthvað sem svipar til þessarar upplifunar Þórbergs. Þegar neyðin er stærst er hjálpin næst. Það eru stoðir fyrir þessum málshætti. Fyrir mitt leyti gæti ég talið upp urmul dæma um atvik í mínu lífi sem eru skilningi mínum ofvaxinn. Atvik þar sem hjálpin hefur verið næst, oftast án þess að ég hafi beðið um hana.

Prófa þú, lesandi góður að hugsa aðeins um þetta. Það er náð sem vakir yfir okkur, við sjáum hana ekki eða skynjum, en hún sér okkur...

UM ILLSKU BARNANNA OG VERKSTJÓRANN

 

 

Börn geta verið kvikindi. Reyndar svo mikil kvikindi að á köflum má efast um að eitt gott bein finnist í smávöxnum líkömum þeirra. Þá er það sagt. Vegurinn til táningsára og fullorðnunar er stráður hrekkjum, á tíðum óútskýranlegri vonsku og tómri firru þegar verst lætur. Svona er það bara.

Í dag munaði litlu að það yrði keyrt á mig þar sem ég ók alls grunlaus niður aðalumferðargötu bæjarins. Jeppi kemur akandi út af bílastæði og rétt nær að snarhemla áður en hann skellur í hliðina á mér. Á milli mín og ökumannsins spratt örstutt stund hreins augnráðs. Ég þekkti manninn frá bernsku minni, ég veit ekki hvort hann bar kennsl á mig. Þessi ágæti maður heitir Emil.

Þegar ég var barn lékum við frændurnir oft og iðulega í fiskverkun afa míns. Þar var oftast líflegt og skemmtilegt andrúmsloft. Við pjakkarnir, vitlausir og allt of fylltir orku komum ekki að neinum notum við verkin, en við hlupum um í þessari paradísarhöll bernskunnar og lékum okkur. Lyktin er mér alltaf minnistæð og hljóðin í salnum. Kaffistofan ilmandi af fiski og nýlöguðu kaffi, mögulega vindlareyk og suðið í ríkisútvarpinu. Jú, þetta voru gullnir tímar bernsku minnar, rauðhærði spræki frændinn og litli feiti ég í villtum leik.

Hér lesendur góðir kemur illska barnanna til sögunnar. Af ástæðum sem enn eru mér huldar tókum við frændurnir einn daginn til svikaráða. Vondu börnin (sem við vorum í þessu tilviki) brugguðu eiturdrykk. Úr samblandi mjólkur og kaffis, tómatsósu og sykurs, súpudufts og uppþvottalagar og svo mætti lengi telja hrærðum við ódáinsdrykk djöfulsins. Sterk orð en engu að síður afar sönn. Í maltflösku af klassískri gerð flaut drykkur með bragði handan þessa heims, ilmandi af feigð og vonsku. Þetta voru okkar barnabrek. Til þess að undirstrika óbragðið skvettum við svo að lokum gylltum vökva oní þetta allt saman frá tveimur uppsprettum. Við töldum okkur góða.

Okkur frændunum var nokkuð vel við verkstjórann í frystihúsinu hans afa. Eigi að síður varð hann skotmark illsku okkar. Hann var maður rólyndur, dugnaðarforkur mikill og leyndi á glettnum húmor sem hann fór afar vel með. Vitandi að malt var hans uppáhaldsdrykkur héldum við í átt til hans. Ég sé okkur fyrir mér, vondu börnin, með lymskufullt bros á vör. Annað er ekki að segja um framhaldið en það, að eftir að hafa ljómað af gleði og þakkað hjartanlega fyrir skenkinn, mælti verkstjórinn þessi fleygu orð: Ahhhhhhhhhhh maaaalt ! Smellti svo í góm og þjóraði þyrstur af stút. Það næsta sem ég man er verkstjórinn með manndrápsaugu. Við frændur á villtum flótta. Svört stígvél og hávær öskur. Verkstjórinn í frystihúsinu hans afa hét í þá daga Emil.

Þessi litla stuttmynd bernskunnar rann fyrir augu mín í dag þegar næstum var búið að klessa inn í hliðina á mér. Ég er að velta því fyrir mér hvort Emil muni ennþá eftir þessu og hvort hann myndi þekkja mig í sjón.....Þið vitið hvað maður segir, sumt er geymt en ekki gleymt...Ég fer allavegana varlega í umferðinni næstu daga.