Ingólfur fagri Rívisitet

Ingólfur fagri Rívisitet

 

 

Í flokki ungra lúsera aumastur hann var,
sem ullarhnoðri drullugur eða rangt og brenglað svar.
Loki bæði og Hallgerður, höndin ljót og smá,
hrifsaði allan illan feng í firrtri ljótri þrá.

Ræfilstusku minning hans tærast mun í sút,
enginn meikar aumingjann sem allir hentu út.

 

Og hryllingsynjan Halla var vinkona hans,

völt og hæpin kvensnift og lýti þessa lands.
Ástin þeirra á milli margan fyllti geig,
menn tóku ef þau hittu afar langan sveig.
Oflæti var háttur þeirra á þurri ystu nös,
þau léku sér að efnafræði og feigðar reyktu grös.
Frægð er betri langlífi þó þokkinn lítill sé,
þau lifðu frjálsar ástir sem þau nutu fyrir fé.

 

Hann vissi af sínum veruleika og vinum sínum bauð,
að vera ekki að kalla hann heimskan bjöllusauð.
Þegar ég er farinn sagði hann holu gerið mér,
og hendið mér þangað öfugum því fer bara sem fer.

Hafið þó minn hinsta stað nærri næsta bar,
kannski nenna dömurnar að vitja mín þar.
Leiðin þangað getur verið auðsótt og greið,
þær geta þangað leitað eftir mínum hinsta seyð.

 

Hann var raftur og róni og því minnumst við hans,
reynum kannski að breiða yfir hans skrykkjótta dans.
Sagan hermir þó að hann með blessað brennivín,
hafi baukað fjandann allan þetta ljóta svín.
Blessunin hún Halla inní bjálkakofa brann,
hér bindum við svo enda á þessa minningu um mann.

 

(Ljóðið er ort upp úr frægu ljóði skáldkonunnar Huldu)

Um stúlku

Um stúlku 

 

Þú varst snauð og ber þín bein,
brostir lífi fölu mót.
Barst þín mörgu og ljótu mein,
meitlaðir í hjarta grjót.

Sól á himni svikul skein,
sinnti ekki um valtan fót.

 

Með frosinn hulinn harminn þinn,
hélst þinn veg og skeyttir ei,
um feigðartákn og faðirinn,
og ekki heldur faðminn minn.

 

Og víst var víst um dauða þinn,
og veikt þitt sjúka sálarfley.

 

Fyrir suma dvínar draumurinn,
í dögun elsku Gleymérei.

Bloggið og mannkynið

Þá hafa yfir 12000 gestir lagt

leið sína hér inn á um síðuna.

(nokkuð gott skref fyrir lítla sæta bloggið - þýðir samt ekki rassgat fyrir mannkynið)

 

Takk fyrir innlitin 

Hún er farin

 

Lalli Frændi hlustar stundum á Bítlana.

Hann sendi lag á síðuna innblásið af einu lagi þeirra.

Lagið heitir:

 

HÚN ER FARIN

 

Hér í spilara síðunnar til hægri ofarlega.

 

Góðar stundir.

Óli Prik (fyrirspurn)

ÓLI PRIK (FYRIRSPURN)

 

Er það blóðið eða blaðið ?
Vatnið eða baðið ?
Er eitt án annars til ?
Sérðu handa þinna skil ?

 

Er það lúkan eða lífið,
Ránið eða þýfið ?
Er eitt án annars til ?
Hvað er það sem brúar bil ?

 

Er það pokinn eða innihaldið ?
Þögnin eða skvaldrið ?
Er eitt án annars til ?
Það sama í tímans hyl ?

 

Er það regnið eða dropinn ?
Flaskan eða sopinn ?
Þetta eða hitt ?
Veit nokkur ráðið sitt ?

 

Er það klukkan eða stundin ?
Ertu tapaður eða fundinn ?
Hver kveður hinstan dóm ?
Er það páfinn eða Róm ?

 

Er það hrúðrið eða sárið ?
Tíminn eða árið ?
Punktur eða strik ?

Með fyrirfram þökk og von um skjót svör. 

 

Óli Prik.

Af óljóðum ...

Óljóð nr.13 (orðsending til píslarinnar)

 

 

Ertu full af sjálfsvorkun væna og buguð af sorg ?
Langar að væla sem mest og bera á torg,
alla ógæfu þína frá A til Ö ?
Þá get ég þér sagt að hæglega séum við tvö.

 

Mín gæfa er gránuð í vöngum og Satani seld,
svívirt sem Jóhanna af Örk og varpað á eld.
Ég haltra á öðrum fæti og hinn skorinn af,
það hjálpar sama sem ekkert að ganga við staf.

 

Þú ert fjarri því að vera glötuð miðað við mig,
miðaðu aftur og upplifðu fallegu þig.

 

Seint telst ég heppinn því syng ég í rökkrinu óð,
til sorgarnátta og skrifa þér örlítið ljóð.
Þó dimmi yfir dögunum þínum þá hugga skalt þig,
við þá döpru staðreynd að harðara lífið lék mig.

 

Taktu upp það sem þú misstir og þrammaðu veg,
huggaðu þig við að vera í það minnsta ekki ég.

 

Líður þér stundum sem klausu í krumpaðri bók,
sem klaufi hefur skrifað, tafli sem misst hefur hrók ?
Trúðu mér þegar ég segi ég sé þína kvöl,
ég setið hef líka í ræsinu og átt enga völ.

 

Taktu þig saman í smettinu dásamleg,
sjáðu þó hversu er dýrðlegt að vera ekki ég.

Enn af Lalla frænda ...

Þá enn af Lalla frænda en hann sendi inn lag sitt

 

Talað við Agnesi

 

 

Hér í spilara síðunnar til hægri.

Sæll/Sæll

Sæll/Sæll

 

 

Brennimerktur með bruna í þöndum æðum,
það brakar í hans útúrtuggnu fræðum.
Les fátt sem ekkert veit þó afar mikið,
í æði sýgur hrímhvítt sementsrykið,
af og til og sekkur svo í sukkið.
Af sælu hrópar tekur síðan trukkið.

 

Hann hefur sveiflast hringinn þúsund sinnum,
svaðalegri en allt í manna minnum.
Sem snýttur út úr nös á nettum skratta,
nær þó sjaldnast eigið rugl að fatta.
Hrynur oftast nær til botns og blótar,
bokkunni og einn í engu rótar.

 

Fáu hefur eirt samt áfram gengið,
í samræmi við það svo lítið fengið.
Gengið lífsins slóða einn og gramur,
menn giska á hann verði aldrei samur.
Eftir túrana upp á topp og aftur niður,
í trássi við hann aldrei fengist friður.

 

Sumum aldrei gefst að sönnu gæfa,

sama hversu lífsins gang þeir æfa.

Ógrátin tár

Ógrátin tár

Sviti sem vætlar um vanillubrá,
verður að sviða í augum.
Sætur og sefandi andadráttur,
samfarir fullar af draugum.

 

Koss sem er svikinn svífur að,
sækir svo kitlandi í nára.
Við sækjum elskan á ófært vað,
ennþá ógrátinna tára.

 

Við fundumst í myrkrinu fálát og hljóð,
í funheitum hvatanna straumum.
Ortum í óminni lævíst ljóð,
lifðum í taktföstum draumum.

 

Trúðum á tvennt í blindni og blý,
bundum við hvors annars fætur.
Svifum til himins og héldum fast í,
húmdökkar óræðar nætur.

 

Víst lifðum við lífi í stöðugri vá,
lutum þeim öflum er granda.
Þreyttumst svo seint í þeirri þrá,
sem þræðir um vegina vanda.

 

Það var svo gefið að eitthvað var að,
eymdin tók stjórntauma yfir.
Þó myrkur inn leki í ljóssins stað,
þá er það birtan sem lifir.

 

Ég kveðju vill kasta í ljóði til þín,
sem kvaddir og áfram hélst veginn.
Því ég veit svo vel að þín gæfa dvín,
og veltur þar hinumegin.

 

Ef sérðu í rökkrinu sýn af mér,
saman um duft og lifandi gínur.
Umvafin vofunum sendi ég þér,
þessar voluðu línur.

 

Því ég veit að þú ein í þverrandi sátt,
átt þjáning og samskonar sár.
Og þitt hjarta enn hýsir bugað og flátt,
hryggð og ógrátin tár.