AFTURSÝN

Þeim bregður fyrir á ný, umkringdir litríkum dansandi hnöttum.

RÝMI/SKURÐUR

S K E R SÉR P L Á S S Í R Ý M I Ð

Vaxtapæling #2

Iðar, skellur, hvissar.

Víkurstopp

Hvílir við bjarg og bíður færis,

fartennur brýnir.

Nýspretta

NÝSPROTIN

Afturkall

GRUNLAUS UM ÖRLÖG SÍN.

FALLINN FRÁ LÍFI.

BORIN TIL SJÓNAR Á NÝ HVAR GLITTIR Í GRINDINA.

LÍFVERA.

Innskot

Stóð í regni kúlna og sagði sögur...

DRAUMUR UM VOR

VAXA Í VÖRÐUM.

DRAUMUR UM VOR.

AUSTURVALLA VELLINGUR HINN FYRSTI

N.B EFTIRFARANDI LÍNUR BER EKKI AÐ TAKA NEITT SÉRSTAKLEGA ALVARLEGA. 

Austurvalla vellingur hinn fyrsti 

Þeir ganga um með kúabjöllur, kúk og piss í pokum.
Pottalokin lemja fast og hrópin eru æst.
Þeir hafa það við hendi sem þeim stendur næst;
og hrópa FASISTAR.

Bálkestina byggja, hyggja á heilög yfirráð.
Himinháar vonirnar drjúpa af vörum,
kvarta sáran yfir múgsins hræðilegu kjörum;
kyrja FASISTAR.

Fundi halda í skúmaskotum eða stórum sölum.
Helgur andi sannleikans þar sveimar fagur um,
boðskap sínum flíka í fínu sjónvarpsþáttunum;
þeir syngja FASISTAR.

Þið þekkið þá á ópunum og ullarhúfunum,
skreyttum upphrópunum á mótmælaskiltunum.
Verkamannayfirbragði, stæltum vöðvunum;
þeir væla FASISTAR.

Gefum þeim orðið sem eitthvað hafa að segja,
betra er að fíflast á torgum en þegja.
Þeir sjá fyrir gasið og höfuð sín hneygja;
hrópa FASISTAR.

Þökkum þeim aumum á Austurvelli,
sem upphalda heiðrinum lýðs og lands.
Mótmæla í krafti kúks og hlands,
og kyrja FASISTAR.

KONAN MEÐ RYKSUGUNA

jón múli malaði sögur um látna menn
og konan með ryksuguna lét ekki bilbug á sér finna
heldur horfði fast í bláleitt teppið og nuddaði hausnum
fram og aftur
einbeitt og athugul
mótorinn á fullu
funheitur af áreynslu
látinn ganga svo klukkutímum skipti
á meðan konan með ryksuguna
fékk hugsjón sinni framfylgt
um hreinni og betri heim
þar sem rykkorn hversdagsins
létu hvergi á sér hræra
og blettir og sull heyrðu sögunni til
það var sem allt hyrfi í svarthol
pokans sem tilheyrði vélinni
konan með ryksuguna var dagfarsprúð og þekkt af góðu einu
þó skipti hún skapi
en aðeins þegar bakkus blés henni kjark í brjóst
þá króaði hún húsbóndann af í betri stofunni
hellti úr sneysafullum skálum reiðinnar
þrumaði og roðnaði af heiftinni einni saman
hringdi í fjarskyld ættmenni
þusaði um gamlar syndir og mein
eða velti lúmskri sök yfir á grunlausan ættingjann
fastan hinu megin línunnar
ef í fjarskanum heyrir þú suð þrálátt
sem aðeins er brotið upp af djasshljómum múlans
þá máttu ganga að því vísu
að þar fer
konan með ryksuguna

LEIKUR UM ÁST

hann festist í spékoppum hennar þegar hún brosti
hékk þar og lék sér í djúpum holds hennar mjúka
fékk í eyrum þegar hún hækkaði raustina skæru
(hún hrópaði hátt á hundinn sinn)

hann lék sér um nætur í löngum skoðunarferðum
um andlitið fagurt, eyrun hans uppáhaldsstaður
þar dvaldi hann um nætur og varð hluti af hennar ímynd
þó þótti honum miður um sífelldar sturtuferðir
hvar vatnið lamdi hann lítinn og votan og auman
þá skreið hann sem lengst inn í nef hinnar verndandi gyðju
beið þurrks eins og bóndi í nefgöngum unnustu sinnar

eins voru frostkaldir dagar eitur í beinum
þá lumaði hann sér djúpt í hálsakot kvensniftarinnar
stundum hugsaði hann í þögulli gleði
um hlutskipti sitt og hlutverk í lífinu góða
um stúlkuna fögru sem var hans íverustaður
allt hans og ekkert
hana grunaði fátt en stundum þó klæjaði ögn
þá brosti hann með sjálfum sér og hugsaði:
bara ef hún vissi

þannig hann dvaldi um hálfa og heila eilífð
naut ásta við stúlkuna grunlausa þó án þess að fleka
söng hástöfum ástarsöngva sem þó ekki heyrðust
og lifði sem konungur ríkis sem hvergi er skráð
hann minnir um margt á húsbændur suma samt enga
sem frúhollir dvelja í málaðri mynd sinna meyja
og brosa út í hyllingu um heim sem að alls ekki sér þá
og festast í spékoppum sumir þó alveg án gruns

þetta er neðanmálsnóta um ásetning brosandi meyja sem meitla í stein
einsleit örlög og glósur um daga sem líða við hjal
og skipa svo riddara í skák sinni (skikka þeim pláss)
þar sem þeir geta skapað sér rými og leikið
leikinn um ást

Seinni saga stríðsmanna

Biðu við vegginn, vitruðust verur.

Ryð og dúkur. Rör og gjörð.

Um holdarfar poppstjarna

hefðu bítlarnir verið feitir hefðu þeir aldrei sigrað heiminn
heldur myndast við spilamennsku á hálftómum börum
og endað ferilinn í þögulli upplausn

þannig má segja að heimurinn sé fullur af ranglæti
og einnig að hann búi yfir einhverskonar lögmáli
hvað varðar holdarfar poppstjarna

Spíralar

og eins og ringulreiðin felur í sér reglu
felur reglan í sér ótæmandi magn af upplausn, firru
hvorutveggja með rætur í neindinni
við aðeins hringsólandi
spor í kringum veruna

og eins og draumurinn er hluti af skynjuninni
liggur skynjunin einnig í draumnum
landamærin uppspuni

þannig eru allir "hringir" í rauninni spíralar þegar vel er að gáð
sem tengjast og halda áfram út í hið óendanlega

frásögn af manni#1

hann forðaðist augnsamband
lék á trompet þegar ekki til hans heyrðist
og einhverstaðar inn í sér dreymdi hann um sólótónleika í norræna húsinu
hann var rauðbirkinn en ekki svo að það gerði eitthvað til
það er til fullt af fallegu rauðbirknu fólki
á góðum dögum var hann einn af þeim
síðhærður í meðallagi
sívaxandi hálfmáni olli honum heilabrotum
vinur hans hafði flust til Grímseyjar fyrir þó nokkrum árum síðan
ekkert til hans spurst

samveran hvort eð er ofmetin
skálkaskjól gegn einverunni
hann átti erfitt með beint augnsamband
fannst eins og borað væri í hann
kafað
þessvegna gekk hann iðullega örlítið eins og niðurlútur
horfði lítillega niður á við á tærnar á hvítum íþróttaskónum
á torgum muldraði
ljósri röddu

FLATBÖKUUNGLINGURINN

Þegar unglingurinn hafði lokið sér af.
Kreyst síðustu íturbóluna fyrir framan sannleiksspegilinn.
Þá leið honum betur.

Þó blasti við honum fésholdið, bólgið og aumt, rautt sem flengdur botn.

Gæti hann aðeins púðrað sig fagran, myndi svipmynd veruleikans verða léttbær.

Hann gekk til móts við daginn, lúpulegur og fullur af smán.
Líkt og atómveðurbarinn sjómaður, maðkétinn að hluta.
Sat við kassann í ofvöxnum stórmarkaði.
Forðaðist augu kúnnans eins og háll áll.
Drengurinn starði í gaupnir sér hvað mest hann mátti.

Gekk einn út fyrir í hádegishléinu.
Reykti og grét.

Frásögn af manni (fyrsti hluti)

I.
Hann gat setið og hlustað á vindinn tímunum saman;
horft út í fjarskann.
Stundum pírði hann augun eins og hann væri að skima eftir einhverju, sumir sögðu þá sjást votta fyrir brosviprum í veðruðu andlitinu.

I (a) Það fékkst þó aldrei staðfest.

II.
Þjóhnapparnir að því er virtist læstir í mjúkan mosann.

III.
Í verstu veðrum fannst fólki ekki annað passandi en að breiða um hann teppi.

Sumir gengu jafnvel svo langt að slá upp tjaldi yfir hann.

Þó með glufu svo ekkert raskaði ró hans.

Svo sat hann og skimaði, rýndi í himininn.

IIII.
Á góðviðrisdögum flokkuðust í kringum hann manneskjur, ungar sem aldnar.
Ferðamenn töldu hann áhugaverðan, komu í rútum, stundum svo tugum skipti.
Fengu að virða hann fyrir sér, þó úr hæfilegri fjarlægð.

#1281 (b)

Þar sést hvar rofar í kjarnann, ólgandi og funheitan.

Bræðir og eyðir, skapar um leið.

ROF

Kann ei skil á uppákomum veranna sem virðast skjóta upp kollunum víðsvegar. Að jöfnu óvænt og eins og í leiftri, líkt og það rofi í aðra vídd...