um eymd og gleði #11

um eymd og gleði #11 

það virðist að jöfnuðu vera 
sem eymdin sé frekari gleðinni
hún krefst meira
rífur meira til sín
hefur stærra sjálf
þrykkir að því er virðist dýpri spor í vitundina góðu
situr þungt

hér er þó alls ekki sagt að þessi kenning sé algild

líttu á þetta meira eins og hugmynd sem varpað er fram

mögulega til einskis

á meðan gleðin er sviflétt ský
er eymdin flísin sem setur sig djúpt og vill helst ekkert fara
broshýra barnið á götunni flýgur hjá
meðan vannærði betlarinn sem þú gengur framhjá brennir mynd að innanverðu
á sjáöldrin

þannig meint

skiluru ?

VERA

 

VERA 

ég er ekki meiri en óskrifuð lína
ég er jafnmikill og öll bókasöfn heims

ég er ekki meiri en slóð maursins í sandinum
ég er ekki meiri en tannlaus gómur
ég er jafnmikill og malcolm x

ég er ekki meiri en hola í tönn
ég er ekki meiri en gröftur úr bólu
ég er ekki meiri en hálf hugsun
ég er jafnmikill og undrin sjö

ég er ekki meiri en sönglið í ofdrukknum róna
ég er ekki meiri en mjólkurskegg
ég er ekki meiri en súrsaður hrútspungur
ég er ekki meiri en laufblað í haustskógi
ég er jafnmikill og guð

ég er ekki meiri en mávurinn á berginu
ég er ekki meiri en arða af fingurnögl
eg er ekki meiri en skrúfa í fjöl
ég er ekki meiri en hljóðbylgja fótataks
ég er ekki meiri en klipphljóð frá skærum
ég er jafn mikill og hæsta fjall heims

ég er ekki meiri en mjálm í nýfæddum kettling
ég er ekki meiri en ryðið í skipsskrokki
ég er ekki meiri en spékoppur á kinn ungabarns
ég er ekki meiri en rykló undir rúmi
ég er ekki meiri en skán á skakkri tönn
ég er ekki meiri en tár á hvarmi öldungs
ég er jafnmikill og dýpsta gljúfur ameríku

ég er ekki meiri en málning á húsþaki
ég er ekki meiri en steinvala á þjóðvegi
ég er ekki meiri en tónn í heimsins hljómkvíðu
ég er ekki meiri en kvein úr barka vændiskonu
ég er ekki meiri en tugga í munni belju
ég er ekki meiri en kám á gömlum spegli
ég er ekki meiri en skýstroka á himni
ég er jafnmikill og öflugur jarðskjálfti

ég er ekki meiri en ofnotaður vasaklútur
ég er ekki meiri en smjatthljóð offitusjúklings
ég er ekki meiri en grasstrá á sléttu
ég er ekki meiri en krumpuð skissa á bréfi í ruslafötu
ég er ekki meiri en klepra í klósettskál
ég er ekki meiri en fílapensill á nefbroddi
ég er ekki meiri en samanpressuð tannkremstúba
ég er ekki meiri en afskurður af fiskflaki
ég er jafnmikill og sólin

ég er ekki meiri en endursýning af sápuóperu að nóttu til
ég er ekki meiri en myglað brauð
ég er ekki meiri en bremsufar í nærbuxum
ég er ekki meiri en hattur götubetlara
ég er ekki meiri en blekið á dagblaði
ég er ekki meiri en skrælningur frá kartöflu
ég er ekki meiri en ónotað sekúndubrot
ég er ekki meiri en slef úr flækingshundi
ég er ekki meiri en mjólk sem komin er yfir gjalddaga
ég er jafnmikill og kristur á krossinum

ég er ekki meiri en blóðsletta í sláturhúsi
ég er ekki meiri en lús á skinni apa
ég er ekki meiri en lambasparð á túni
ég er ekki meiri en klesst fluga á bílrúðu
ég er ekki meiri en útbrunninn myndlampi
ég er ekki meiri en afrakaður skeggbroddur
ég er ekki meiri en eldgamalt dagatal
ég er ekki meiri en tíst í kanarífugli
ég er ekki meiri en botnlausir strigaskór
ég er ekki meiri en ullartota á gaddavír
ég er jafnmikill og þú

gleðileg jól

gleðileg jól til ykkar sem þetta lesið og hafið kíkt hér við og lesið þetta litla blogg mitt

ykkar einlægur

Lárus Guðmundsson

(nýtt lag efst í spilaranum hér til vinstri)

 

Láttu hann skína

Hafir þú beðið og vonað að ljósið brytist fram.

Í örvinglan hrópað á geisla og sólskrúð reytandi hár þitt í sútinni.

Litið í hyldjúpa fjarlægð í órónni nöpru.

Þá væri gott að grípa þá stund sem gefst milli stríða.

Þá stund þegar hjarta þitt hvíslar sem einlægast.

Láta þann sannleik óma að þú (eins og allir aðrir) ljóma að innan.

Láta hann seytla og væta í eyðimörk hugans.

Láta hann næra og bæta.

Láta hann skína.

Hvar ?

Fleyttu af bergi hamingjuhnöttum ljósanótt 2008.

Hvar eru þeir nú ?

ég skal elska þig . . . .

ég skal elska þig . . . . . . . . .  (að eilífu amen)

Jafnt í verstu hríðum sem í guðsbjartri blíðu,
skal ég elska þig.
Á bikarsvörtum nóttum sem um ofbjarta daga.

Hann sagði að eilífu, bísperrtur kuflinum í,
presturinn þú manst, við játtum og kysstumst við hlið hans.
Ég held í það fast eins og fíkillinn í grammið,
því þín atlot eru albesta nammið.

Jafnt á góðæristímum sem í hyldjúpri kreppu,
skal ég vera kallinn þinn.
Þessi sem kaupir í matinn og dregur björg í bú,
sér um viðhald á heimilinu og þolir þig þegar þér blæðir.
Þegar kaldir gustar vetrar um þig næða,
skal ég hita þér.

Þau köstuðu á okkur hrísgrjónum, daginn þú manst,
ættmenninn sem við sum hver kunnum að meta.
Það beið okkar fínn bíll með einkadræver og öllu,
þú hlóst og sagðir "það er naumast fíneríið".

Jafnt í stjarfri gleði vínandans sem í verstu timburmönnum,
skal ég halda mér í hálmstráið okkar.
Ungæði þitt forna heiðra og fagna nýju hrukkunum sem
kremin sem þú kaupir fá ei eytt.

111

Landslag.

Vorlöngun.

Sjávarform.

Hamingjuhnöttur hinn fyrsti

Liggur und jörðu á Keili,

hnöttur gulleitur,

stafar hamingju.

úr helli Rembrandts

nóta úr helli Rembrandts

iða sem fló á skinni meginlandsins
bein lína fugla á gráhimni
og fólk sem ætlar engan endi að taka
hef tekið mér ból
í helli Rembrandts
sem er málaður í skammlausum lit

mergðin er friðsöm
sneysafull af brosum
krúsídúllur
og díteilin yfirkeyrð
á níðþungum kubbunum

hér ómar suðið
geyspið
andvarp tímans
veikt úr sýkjunum

undan gangstéttum
hvísl
jafnt í myrkrinu flauels sem í egghvítum morgninum

snjóljóð

SNJÓLJÓÐ

ég geng á hvítri sléttu

í kaldri stillu vetrar

lít í bláum fjarska

fallegt lítið blóm

heyri í hjarta mínu

hægan vindsins óm

ég geng svo hljóðum skrefum

heyri ekki marrið

undan þungum skónum

aðeins þetta hljóð

og

veit í snöggri vissu

að veröld mín er ljóð