Ingólfur fagri Rívisitet

Ingólfur fagri Rívisitet

 

 

Í flokki ungra lúsera aumastur hann var,
sem ullarhnoðri drullugur eða rangt og brenglað svar.
Loki bæði og Hallgerður, höndin ljót og smá,
hrifsaði allan illan feng í firrtri ljótri þrá.

Ræfilstusku minning hans tærast mun í sút,
enginn meikar aumingjann sem allir hentu út.

 

Og hryllingsynjan Halla var vinkona hans,

völt og hæpin kvensnift og lýti þessa lands.
Ástin þeirra á milli margan fyllti geig,
menn tóku ef þau hittu afar langan sveig.
Oflæti var háttur þeirra á þurri ystu nös,
þau léku sér að efnafræði og feigðar reyktu grös.
Frægð er betri langlífi þó þokkinn lítill sé,
þau lifðu frjálsar ástir sem þau nutu fyrir fé.

 

Hann vissi af sínum veruleika og vinum sínum bauð,
að vera ekki að kalla hann heimskan bjöllusauð.
Þegar ég er farinn sagði hann holu gerið mér,
og hendið mér þangað öfugum því fer bara sem fer.

Hafið þó minn hinsta stað nærri næsta bar,
kannski nenna dömurnar að vitja mín þar.
Leiðin þangað getur verið auðsótt og greið,
þær geta þangað leitað eftir mínum hinsta seyð.

 

Hann var raftur og róni og því minnumst við hans,
reynum kannski að breiða yfir hans skrykkjótta dans.
Sagan hermir þó að hann með blessað brennivín,
hafi baukað fjandann allan þetta ljóta svín.
Blessunin hún Halla inní bjálkakofa brann,
hér bindum við svo enda á þessa minningu um mann.

 

(Ljóðið er ort upp úr frægu ljóði skáldkonunnar Huldu)