Seinni saga stríðsmanna

Biðu við vegginn, vitruðust verur.

Ryð og dúkur. Rör og gjörð.

Um holdarfar poppstjarna

hefðu bítlarnir verið feitir hefðu þeir aldrei sigrað heiminn
heldur myndast við spilamennsku á hálftómum börum
og endað ferilinn í þögulli upplausn

þannig má segja að heimurinn sé fullur af ranglæti
og einnig að hann búi yfir einhverskonar lögmáli
hvað varðar holdarfar poppstjarna

Spíralar

og eins og ringulreiðin felur í sér reglu
felur reglan í sér ótæmandi magn af upplausn, firru
hvorutveggja með rætur í neindinni
við aðeins hringsólandi
spor í kringum veruna

og eins og draumurinn er hluti af skynjuninni
liggur skynjunin einnig í draumnum
landamærin uppspuni

þannig eru allir "hringir" í rauninni spíralar þegar vel er að gáð
sem tengjast og halda áfram út í hið óendanlega

frásögn af manni#1

hann forðaðist augnsamband
lék á trompet þegar ekki til hans heyrðist
og einhverstaðar inn í sér dreymdi hann um sólótónleika í norræna húsinu
hann var rauðbirkinn en ekki svo að það gerði eitthvað til
það er til fullt af fallegu rauðbirknu fólki
á góðum dögum var hann einn af þeim
síðhærður í meðallagi
sívaxandi hálfmáni olli honum heilabrotum
vinur hans hafði flust til Grímseyjar fyrir þó nokkrum árum síðan
ekkert til hans spurst

samveran hvort eð er ofmetin
skálkaskjól gegn einverunni
hann átti erfitt með beint augnsamband
fannst eins og borað væri í hann
kafað
þessvegna gekk hann iðullega örlítið eins og niðurlútur
horfði lítillega niður á við á tærnar á hvítum íþróttaskónum
á torgum muldraði
ljósri röddu

FLATBÖKUUNGLINGURINN

Þegar unglingurinn hafði lokið sér af.
Kreyst síðustu íturbóluna fyrir framan sannleiksspegilinn.
Þá leið honum betur.

Þó blasti við honum fésholdið, bólgið og aumt, rautt sem flengdur botn.

Gæti hann aðeins púðrað sig fagran, myndi svipmynd veruleikans verða léttbær.

Hann gekk til móts við daginn, lúpulegur og fullur af smán.
Líkt og atómveðurbarinn sjómaður, maðkétinn að hluta.
Sat við kassann í ofvöxnum stórmarkaði.
Forðaðist augu kúnnans eins og háll áll.
Drengurinn starði í gaupnir sér hvað mest hann mátti.

Gekk einn út fyrir í hádegishléinu.
Reykti og grét.

Frásögn af manni (fyrsti hluti)

I.
Hann gat setið og hlustað á vindinn tímunum saman;
horft út í fjarskann.
Stundum pírði hann augun eins og hann væri að skima eftir einhverju, sumir sögðu þá sjást votta fyrir brosviprum í veðruðu andlitinu.

I (a) Það fékkst þó aldrei staðfest.

II.
Þjóhnapparnir að því er virtist læstir í mjúkan mosann.

III.
Í verstu veðrum fannst fólki ekki annað passandi en að breiða um hann teppi.

Sumir gengu jafnvel svo langt að slá upp tjaldi yfir hann.

Þó með glufu svo ekkert raskaði ró hans.

Svo sat hann og skimaði, rýndi í himininn.

IIII.
Á góðviðrisdögum flokkuðust í kringum hann manneskjur, ungar sem aldnar.
Ferðamenn töldu hann áhugaverðan, komu í rútum, stundum svo tugum skipti.
Fengu að virða hann fyrir sér, þó úr hæfilegri fjarlægð.

#1281 (b)

Þar sést hvar rofar í kjarnann, ólgandi og funheitan.

Bræðir og eyðir, skapar um leið.

ROF

Kann ei skil á uppákomum veranna sem virðast skjóta upp kollunum víðsvegar. Að jöfnu óvænt og eins og í leiftri, líkt og það rofi í aðra vídd...

Förustef

Felur sig sól og gætir skýja, hverfur um nótt.

Hafir þú gengið vegmóður alla leið hingað:

Varpaðu mæðinni og heilsaðu upp á.

Segðu okkur  af förum þínum réttum sem sléttum, förnum og óförnum.

Hefjir þú upp söng munum við syngja með þér.

Hvað segist ?

Hvað segist úr djúpinu ?

Opnar gat í vatnið.

Eins og ósýnilegur geisli skýst fram spekin úr djúpinu.

Vatnsengill hlustar við spegilkúlu; hann hlustar og nemur.

Þetta ár verður gott fyrir ferðalanga heyrist óma úr djúpum.

Kipptu töskunni á bakið og fljúgðu á vit sólarinnar ómar á ný.

Vatnsengill brosir og hyggur á för.

Kemur til baka á sama tíma að ári.

Nemur og skilur.