Af óljóðum ...

Óljóð nr.13 (orðsending til píslarinnar)

 

 

Ertu full af sjálfsvorkun væna og buguð af sorg ?
Langar að væla sem mest og bera á torg,
alla ógæfu þína frá A til Ö ?
Þá get ég þér sagt að hæglega séum við tvö.

 

Mín gæfa er gránuð í vöngum og Satani seld,
svívirt sem Jóhanna af Örk og varpað á eld.
Ég haltra á öðrum fæti og hinn skorinn af,
það hjálpar sama sem ekkert að ganga við staf.

 

Þú ert fjarri því að vera glötuð miðað við mig,
miðaðu aftur og upplifðu fallegu þig.

 

Seint telst ég heppinn því syng ég í rökkrinu óð,
til sorgarnátta og skrifa þér örlítið ljóð.
Þó dimmi yfir dögunum þínum þá hugga skalt þig,
við þá döpru staðreynd að harðara lífið lék mig.

 

Taktu upp það sem þú misstir og þrammaðu veg,
huggaðu þig við að vera í það minnsta ekki ég.

 

Líður þér stundum sem klausu í krumpaðri bók,
sem klaufi hefur skrifað, tafli sem misst hefur hrók ?
Trúðu mér þegar ég segi ég sé þína kvöl,
ég setið hef líka í ræsinu og átt enga völ.

 

Taktu þig saman í smettinu dásamleg,
sjáðu þó hversu er dýrðlegt að vera ekki ég.