Ógrátin tár

Ógrátin tár

Sviti sem vætlar um vanillubrá,
verður að sviða í augum.
Sætur og sefandi andadráttur,
samfarir fullar af draugum.

 

Koss sem er svikinn svífur að,
sækir svo kitlandi í nára.
Við sækjum elskan á ófært vað,
ennþá ógrátinna tára.

 

Við fundumst í myrkrinu fálát og hljóð,
í funheitum hvatanna straumum.
Ortum í óminni lævíst ljóð,
lifðum í taktföstum draumum.

 

Trúðum á tvennt í blindni og blý,
bundum við hvors annars fætur.
Svifum til himins og héldum fast í,
húmdökkar óræðar nætur.

 

Víst lifðum við lífi í stöðugri vá,
lutum þeim öflum er granda.
Þreyttumst svo seint í þeirri þrá,
sem þræðir um vegina vanda.

 

Það var svo gefið að eitthvað var að,
eymdin tók stjórntauma yfir.
Þó myrkur inn leki í ljóssins stað,
þá er það birtan sem lifir.

 

Ég kveðju vill kasta í ljóði til þín,
sem kvaddir og áfram hélst veginn.
Því ég veit svo vel að þín gæfa dvín,
og veltur þar hinumegin.

 

Ef sérðu í rökkrinu sýn af mér,
saman um duft og lifandi gínur.
Umvafin vofunum sendi ég þér,
þessar voluðu línur.

 

Því ég veit að þú ein í þverrandi sátt,
átt þjáning og samskonar sár.
Og þitt hjarta enn hýsir bugað og flátt,
hryggð og ógrátin tár.