Skeyti

PRÍSUND ÞAGNARINNAR (FYRSTA MYND) 

Þögnin sat um Ólaf eins og fuglarinn um bráð,
gnísti tönnum og beið.
Það var liðið á daginn og nánast tekið að rökkva,
þegar möskvarnir læstust um hann.

Eftir óskýra daga sem Ólafur gat ekki talið,
kom hann til sjálfs sín í risavöxnum turni, holum og tómum.
Meðal (að því er virtist) lifandi dauðra mannvera sem mæltu ei orð,
heldur störðu blýstífar fram í húm rúmsins, ýmist sitjandi á hnjám sér eða vafrandi stefnulaust um gólf.

Efst í toppi turnsins glumdu klukkurnar við sólsetur,
tónarnir víbruðu í hlustum og um gervallan strúktúrinn.

Í leit sinni inn á við rakst Ólafur ekki á minningar né heldur slitrur af fortíð.
Hann mælti ei meir frá fyrsta deginum í prísundinni.
Í hugsun sinni leitaði hann að ábendingum um framvindu daganna, með augum sínum leitaði hann að klukku og táknum á ávölum veggjunum.
Innan nokkurra daga varð hann sem steinrunninn og frá sér.
Tók þá upp sama háttalag og hinar manneskjurnar í turninum.

Allt var í skuggans tónum, dökkblátt varð dökkgrátt, gult varð ljósgrátt og svo
einstaka skerandi tónar af brenndu.
Suma daga ráðandi ísköld hrímhvíta.